"Θέλω να μιλήσω σ' εσένα, Μητέρα"
27 Γυναίκες ενώνουν τις φωνές τους και μιλούν στη Μητέρα, μα πρωτίστως στον εαυτό τους! Το κείμενο που απαγγέλεται είναι απόσπασμα του βιβλίου Η τέχνη μου να Είμαι εγώ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Η Έλσα Ποιμενίδου και ο Χάρης Αρβανιτίδης με υποδέχθηκαν στην εκπομπή Μέρα με χρώμα της ΕΡΤ3, όπου μιλήσαμε για τη Βιβλιοθεραπεία και το βιβλίο Η τέχνη μου να Είμαι εγώ.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ένα εσωτερικό ταξίδι 17.653 χιλιομέτρων σε είκοσι τρία μουσεία της Ευρώπης με στόχο την αναζήτηση της αγάπης, εκεί που πολλοί θεωρούν πως δεν έχει θέση. Όμως, το κλειδί για να αναγνωρίσουμε πως η αγάπη υπάρχει παντού, είναι να τη βρούμε πρώτα μέσα μας.
Στο βιβλίο αυτό η αφηγήτρια διηγείται στη Μητέρα τη δική της διαδρομή προς την αποδοχή, τη συγχώρεση, την αγάπη και, τελικά, την ελευθερία. Γράφει ένα γράμμα προς όλες τις μητρικές φιγούρες του κόσμου, το οποίο προορίζεται πρωτίστως προς εαυτόν.
Λόγια οικουμενικά, γραμμένα από ένα ενήλικο παιδί προς αυτήν την τόσο σημαντική ύπαρξη –ή και απουσία– της ζωής. Από το Παρίσι ως τη Βιέννη και από το Λονδίνο ως την Αθήνα οι αναγνώστες καλούνται να αναβιώσουν τη δική τους σχέση με το χθες, το αύριο και το παρόν.
Το βιβλίο αυτό δεν έρχεται να μας διδάξει έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά αντίθετα είναι μια πρόσκληση προς κάθε παιδί μιας μητέρας ώστε να ξεκινήσει ή να συνεχίσει με θάρρος το δικό του μονοπάτι προς το «Τώρα Είμαι εγώ». Τρεις λέξεις μονάχα, που κλείνουν μέσα τους τόση δύναμη και μας ανοίγουν προς την ελευθερία του εδώ και τώρα.
Ο καθένας μας έχει τη δική του Τέχνη για να φτάσει σε αυτές τις λέξεις και το βιβλίο Η τέχνη μου να Είμαι εγώ, μας προκαλεί να την αναζητήσουμε και να την αξιοποιήσουμε.
Γιατί η αλήθεια μας αξίζει!
Το βιβλίο της Στεφανίας το διάβασα χωρίς να πάρω ανάσα. Εμπνεύστηκα και ταυτίστηκα. Με συγκίνησε, με ταξίδεψε, με έφερε σε επαφή με την παιδική μου ηλικία, αλλά και την εμπειρία μου ως μητέρα. Με έκανε να θέλω να πάρω μια σκηνή και να κατασκηνώσω μέσα σε ένα Μουσείο. Να πάρω μπογιές και χρώματα, να καθίσω στο πάτωμα και να αρχίσω να ζωγραφίζω με την κόρη μου. Με έκανε να σκεφτώ, να νοσταλγήσω και τέλος να ελπίσω. Η τέχνη μου να Εϊμαι εγώ με έκανε να δακρύσω και να φωνάξω για τα Μουσεία πως πρέπει να παραμένουν πάντα ανοιχτά, γιατί η τέχνη είναι ο τρόπος να λέμε "ελπίζω".
- ΙΩΑΝΝΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜΙΔΟΥ
Υπήρξαν σημεία όπου αναγνώρισα "λάθη" της δικής μου μητέρας και ένιωσα ότι μιλάω εγώ και όχι η αφηγήτρια. Ωστόσο, όταν στα "λάθη" αυτά αναγνώρισα και τον ίδιο μου τον εαυτό ένιωσα "τύψεις" για κάθε στιγμή που ως παιδί κατηγόρησα την μητέρα μου. Βέβαια η διαδικασία αυτή είναι φυσιολογική.
Την πρώτη φορά που το διάβασα όλα τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα (και ομολογώ παραμιλούσα όταν το διάβαζα). Όλα αυτά όμως άλλαξαν όταν το ξαναδιάβασα. Τα συναισθήματα μαλάκωσαν και σε αυτό βοήθησε πρώτον το ότι ήξερα τι να περιμένω από το κείμενο και δεύτερον; ο ρόλος των φωτογραφιών συμπληρώνει άψογα το συναίσθημα και το μαλακώνει καθώς το βλέμμα και η προσοχή πέφτουν στην φωτογραφια.
- ΕΥΔΟΚΙΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτό το βιβλίο είναι ένα γράμμα στη μητέρα, ένα λεύκωμα με φωτογραφίες επισκεπτών από μουσεία τέχνης της Ευρώπης, ένα πεζολογικό ποίημα, αλλά πρωτίστως ένα κείμενο που σε βρίσκει στην καρδιά, γιατί από κει πηγάζει. Το θέμα του, αν μπορούσα να το συμπυκνώσω σε μια αράδα, θα ήταν η περιγραφή της διαδρομής για την αποδοχή της μητέρας και τα υπέροχα μονοπάτια της που οδηγούν στην αναγνώριση του εαυτού, με όχημα την τέχνη. Εκτίμησα ιδιαίτερα ότι η συγγραφέας δεν δίνει ένα εγχειρίδιο αυτογνωσίας, αλλά μέσω της δικής της διαδρομής ενθαρρύνει τον αναγνώστη να βγει στον δρόμο για τις δικές του αναζητήσεις.
Από τα βιβλία που σου κλείνουν το μάτι, και ξέρεις από την πρώτη ανάγνωση ότι είναι ένας τόπος όπου θα επιστρέψεις.
- ΜΑΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
Μου άρεσε πάρα πολύ. Πολύ άμεση γραφή και αποκαλυπτική...
Ταυτίστηκα διαβάζοντάς το, με άγγιξε βαθιά και με συγκίνησε...
Σ’ευχαριστώ!
- ΜΑΡΙΑ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ
