BOOKBLOG Ημέρα 0 / Οι καλοί συνοδοιπόροι κάνουν το καλό ταξίδι

Έχει πλάκα να διαβάζεις για συνοδοιπόρους όταν περιμένεις να διαβάσεις για το ταξίδι που έκανα μόνη μου στην Ευρώπη για τη δημιουργία του βιλίου Η τέχνη μου να Είμαι εγώ, σωστά;

Η απάντηση σε αυτό είναι το γνωστό και αγαπημένο ρητό: Μόνος θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά. Και παρότι όντως μόνη μου ταξίδευα, είχα πάντοτε δίπλα μου μια σπουδαία συνοδοιπόρο και γι'αυτήν θέλω να σου μιλήσω σήμερα. Πάμε λοιπόν...

Όταν δημιουργεί κανείς μια νέα συνταγή, αυτό που χρειάζεται να βάλει είναι υλικά που του αρέσουν και ταιριάζουν μεταξύ τους.

Τα δικά μου συστατικά ήταν τα εξής:

• Αποδοχή

• Αγάπη

• Μητρότητα

• Κείμενο

• Τέχνη

• Μουσεία

• Φωτογραφία

Κάπου εκεί στην τελευταία βουλίτσα, τα πράγματα έμοιαζαν λίγο σκούρα. Πάντα αγαπούσα να φωτογραφίζω στιγμές, μα μ' ένα κινητό στο χέρι, βιβλίο δεν δημιουργείς.

Θ'αγοράσω φωτογραφική μηχανή!

Όνειρο μιας ζωής κι αυτό, ώρα να πραγματοποιηθεί. Ωραία… Ποια μηχανή θ' αγοράσω απ' όλη αυτή την απεραντοσύνη προτάσεων, κι επίσης, πώς θα τη χρησιμοποιήσω;

Όταν δεν ξέρεις, ρώτα και θα μάθεις, λένε. Έτσι αποφάσισα ν' απευθυνθώ σε μια φωτογράφο που εκτιμώ ως επαγγελματία κι ως άνθρωπο, παρότι δεν την είχα συναντήσει ποτέ ως τώρα. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα συμπαθητική ευγένεια κι εξυπηρέτηση, αλλά όχι αυτό που ακολούθησε.

Η Βούλα Γκώτη υποδέχθηκε μ' ένα μεγάλο ΝΑΙ την ιδέα μου. Βρήκε το δικό της νόημα στο όνειρό μου, και έγινε κάτι πολύ περισσότερο από δασκάλα ή σύμβουλος. Έγινε συνοδοιπόρος και συνδημιουργός αυτού του βιβλίου.

Με πραγματικό ενδιαφέρον και υπομονή με καθοδήγησε στην επιλογή κάμερας και κατάλληλων φακών για τις συγκεκριμένες συνθήκες φωτογράφησης. Μου δίδαξε όλα όσα έπρεπε κι όσα μπορούσα κάθε στιγμή να μάθω. Ήταν εκεί για να με βοηθήσει στην αντιμετώπιση κάθε κρίσιμης στιγμής.

«Βούλα, εδώ το μουσείο είναι μέσα στο σκοτάδι, μόνο οι πίνακες φωτίζονται».

«Έχει άπειρο κόσμο, τι κάνω;»

«Το φως αλλάζει σε κάθε αίθουσα».

«Γιατί εστιάζει μόνη της η φωτογραφική αλλού;»

«Όχι, αλήθεια σου λέω».

«Μα αφού το κάνει».

«Αυτό σε τι χρησιμεύει; Να το πατήσω;»

Και τι δεν άκουσαν τ’ αφτιά της, και τι δεν είδανε τα μάτια της… Είμαι βέβαιη πως η εθισμένη στον επαγγελματισμό και στην τελειομανία ματιά της πόνεσε αρκετές φορές και νευρίασε άλλες τόσες. Αλλά με λίγο χιούμορ και βαθιές αναπνοές μού εξηγούσε για δέκατη φορά γιατί τα ISO δεν έπρεπε να τα εκτοξεύσω.

Φορά με τη φορά, μετά από κάθε κλικ γινόμουν όλο και καλύτερη. Ήμουν έτοιμη για το πρώτο μου ταξίδι; Όχι. Αλλά θα ήμουν άραγε ποτέ έτοιμη; Κι άλλωστε αυτό δεν είναι η πρόκληση που αποφάσισα για τον εαυτό μου; Φύγαμε λοιπόν!

Σημείωση: Από εδώ κι έπειτα θα σου γράφω σε ενεστώτα χρόνο, παρότι έχουν περάσει δυο χρόνια και κάτι από τον τότε παρόντα, διότι με αφορμή αυτό το BookBlog θέλω να ζήσω ξανά όλο αυτό το ταξίδι με συνταξιδιώτη μου εσένα.

Φωτογραφία της Βούλας Γκώτη: Balance is everything

Photo Credits: Kaboompics .com fromPexels